Σάββατο 16 Αυγούστου 2008

σκέψεις....καλοκαιρινές εικόνες

Αναρτήθηκε από YiaN στις 9:06:00 μ.μ.

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Μια επίσκεψη στα Γιαννωτά για όλους εμάς είναι…
…είναι σα να επιστρέφεις σε μια μεγάλη,ζεστή αγκαλιά ,που σε
περιμένει πάντα εκεί,η ικανοποίηση μιας αρχέγονης ανάγκης για αγάπη και
ασφάλεια, εκεί ,στο λιμάνι των παιδικών σου χρόνων, όταν τα βουνά
γύρω-γύρω έφτιαχναν τα όρια του κόσμου σου,αυτού που ήξερες και που
υπήρχε για σένα….
…είναι ο παππούς με τη γιαγιά,που περιμένουν στο
κεφαλόσκαλο,με βλέμμα αδημονίας και λατρείας για τα εγγόνια,και την
πίτα έτοιμη και ζεστή στο τραπέζι…
…είναι να θυμάσαι τα πρόσωπα των παιδικών σου χρόνων,
αχτένιστα και άπλυτα πολλές φορές,με μάτια όμως τόσο λαμπερά,όσο και τα
δικά σου, όταν έπαιζες στους σκονισμένους δρόμους μέχρι να πέσει το
σκοτάδι,όσο άντεχες,πρόσωπα ξένοιαστα,χαρούμενα,ευτυχισμένα…
…είναι να βλέπεις αυτά τα πρόσωπα τώρα,ενήλικα πια,με
οικογένειες και έγνοιες,με σπίτι,αυτοκίνητο και ζωή στην πόλη,κι ,όμως
να διακρίνεις,εκεί στο βάθος των ματιών,μια λάμψη παιδική και μια
υποψία συνομωσίας για την ξενοιασιά που μοιραστήκατε…
…είναι να βλέπεις τους μεγάλους ,αυστηρές μορφές της παιδικής
σου ηλικίας, στους οποίους όφειλες σεβασμό,με άσπρα μαλλιά ,πια
,μαλακωμένους απ’ το χρόνο ,με βήμα αργό,γέρικο αλλά και με τη
συγκατάβαση και την ωριμότητα που τους έδωσαν τα χρόνια…
…είναι να πας στον Αι-Λια και να αγναντεύεις μέχρι εκεί που
μπορεί το μάτι να φτάσει:Μοναστήρι,Καστρί Μελούνα,Τσιάρας.Και αφού
ξαποστάσεις απ’την απότομη ανηφόρα,να ανάψεις τα καντήλια,νιώθοντας
εκεί πιο κοντά στο θεό από ό,τι σε οποιαδήποτε, πλούσια σε
πολυελαίους,εκκλησία της πόλης…
…είναι να βλέπεις τους λόφους γύρω και να θυμάσαι ότι σαν παιδί
τους εξερεύνησες σπιθαμή προς σπιθαμή ,ανακαλύπτοντας την ίδια τη ζωή
,χωρίς ποτέ κανείς να σε ψάξει και να σε υπερπροστατέψει, επειδή ήξερε,
ίσως, ότι ήσουν ικανός να προστατέψεις μόνος τον εαυτό σου, αφού κι εσύ
ένα κομμάτι της φύσης ήσουν…
…είναι να νιώθεις τα λιοπύρι τα καλοκαιρινά μεσημέρια,όπως
τότε,που ήσουν παιδί και δεν υπήρχαν «ώρες κοινής ησυχίας»,ούτε
αντηλιακά και καπέλα,τότε που έψαχνες ένα δέντρο ή έναν ίσκιο να σε
προστατέψει,για λίγο,από τον ήλιο και το ξερό τοπίο…
…είναι να νιώθεις τη δροσιά το βράδυ,να μπορείς να βλέπεις έναν
ουρανό γεμάτο αστέρια,να περπατάς νύχτα με παρέα μέχρι το
Σταθρό,τραγουδώντας,βλέποντας τα φώτα στα γύρω χωριά, σαν αστέρια κι
αυτά…
…είναι να βλέπεις το σχολείο,το περιβόλι με τις αμυγδαλιές και
το προαύλιο και να θυμάσαι την αίσθηση των ορίων και του καθήκοντος για
πρώτη φορά στη ζωή σου,τα τόσα πρωτόγνωρα πράγματα που άκουσες για
άλλους τόπους και άλλους ανθρώπους,που μόνο υποπτευόσουν την ύπαρξή
τους…
…είναι να βλέπεις,ευτυχώς ακόμη,το βράδυ την πλατεία του χωριού
γεμάτη παιδιά,που παίζουν,τρέχουν,φωνάζουν ανέμελα,ξεχνώντας κάθε
περιορισμό τόπου και χρόνου…είναι οι παρέες γύρω από ένα τραπέζι
καφενείου,με τις ατέλειωτες κουβέντες για το τότε,το τώρα και το αύριο…
…Κι αν,όπως ειπώθηκε, «ευτυχία είναι να βρίσκεσαι στο στοιχείο
σου»,τότε αυτές οι μέρες του καλοκαιριού στα γιαννωτά θα
μπορούσαν,ίσως,να θεωρηθούν ευτυχισμένες....

Δήμητρα Τάχατου 16 Αυγούστου 2008

16 Αυγούστου 2008 στις 9:17 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...

Δήμητρα, με συγκίνησε πολύ η γραφή σου για το χωριό μας. Έγραψες εκ μέρους όλων μας και σε ευχαριστούμε.
Ilias Tsiouris

17 Αυγούστου 2008 στις 5:51 μ.μ.
dpapatrian είπε...

Δήμητρα το κείμενό σου καταπληκτικό όλα αυτά που γράφεις είναι μέσα στην ψυχή μας

Δημ Παπατριανταφύλλου

19 Αυγούστου 2008 στις 11:11 π.μ.

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)