Πέμπτη 17 Μαΐου 2012

ώ καιροί.....

Αγαπητοί συγχωριανοί

θέλω να εκφράσω την θλίψη μου για την εικόνα που κατέγραψε ο αγαπητός Βασίλης με τον φακό της μηχανής και της ψυχής...Απέχει μακράν η συμπεριφορά των δραστών αυτών, παιδιά του σήμερα, απ΄ότι στον χώρο αυτό διδαχθήκαμε τα τελευταία 40 χρόνια..... Την εικόνα της εγκατάλειψης, της φθοράς του χρόνου την έκανε λύπη και πόνο η πεταγμένη πέτρα.... εκεί καθόμουνα, σκέφτηκα όταν είδα την πετρα και τα σπασμένα τζάμια... αισθάνθηκα να με κόψανε.... Λάβωσαν τους συμμαθητές μας μπροστά στα έκπληκτα μάτια των δασκάλων μας... Αισθάνθηκα τις χαρούμενες φωνές του φτωχού μας, πλήν χαρούμενου ΤΟΤΕ, να γίνονται βουβό κλάμα και στεναγμός .... ΓΙΑΤΙ τέτοια βαρβαρότητα?

Μπορείτε να δείτε την ταινία ¨ριμάζω τα ριμαγμένα-δημοτικο σχολείο Γιαννωτάς¨  youtu.be/fbSWRZg0LVs

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Γιάννη, ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένος ο λόγος σου και νομίζω, μας εκφράζει όλους…και το πλάνο με την πέτρα, πράγματι πολύ θλιβερό…και πιο θλιβερό, ακόμη, να μαντεύεις παιδικά χέρια πίσω απ’ αυτή την πέτρα και πιο πίσω ακόμη παιδικά βλέμματα γεμάτα θυμό και οργή…
Δεν του αξίζει, όμως του σχολείου μας μια τέτοια τύχη…κι ενώ μοιάζει ρημαγμένο, έχει τη δική του ψυχή…μια ψυχή φτιαγμένη από τα αθώα, ανέμελα χρόνια μας, από την παιδική μας αγνότητα .και τη ζωηράδα μας…φτιαγμένη από τον αγώνα και την αγωνία των δασκάλων να βάλουν σε σειρά και να μάθουν γράμματα σε 30-40 παιδιά μαζί, παιδιά ατίθασα, αγρίμια πολλές φορές, που είχαν μάθει να ζουν «κατά φύση» μόνο…
Και είναι σα μια ανάσα τα χρόνια που πέρασαν, και είναι σα να μυρίζει κανείς ακόμη το περιβόλι με τις αμυγδαλιές στο πάνω προαύλιο την Άνοιξη…σα να ακούει ακόμη τις παιδικές φωνές στο διάλειμμα, το «Λόλα, να ένα μήλο», σα να νοιώθει ακόμη το φόβο για τη βέργα και το «μπουντρούμι»,σα να τραγουδά ξανά
τα τραγούδια και τα ποιήματα στις σχολικές γιορτές, που μαζευόταν όλο το χωριό για να τις δει, με τις αρχές του τόπου μπροστά-μπροστά…
Δεν ξέρω, αλήθεια, ποιος «δημόσιος φορέας» είναι υπεύθυνος για τη συντήρηση του σχολείου και ούτε με ενδιαφέρει…αυτό που ξέρω καλά είναι πως αν δώσουμε λίγο απ’ το χρόνο, τα χρήματα και τη διάθεσή μας, μπορούμε να κάνουμε πολλά…ο εθελοντισμός δεν είναι μια ωραία λέξη μόνο, είναι τρόπος δράσης και, κυρίως, τρόπος σκέψης…και τώρα που θα μαζευτούμε, μια για τις εκλογές, μια της Αγια-Τριάδας, μπορούμε, όσοι θέλουμε να το φροντίσουμε το σχολειό μας,, «επιστρατεύοντας» και τα μικρά παιδιά μαζί…να τους δείξουμε πως είναι πιο όμορφο να δημιουργείς, παρά να καταστρέφεις…
Το σχολειό μας είναι τόπος σεβαστός για όλους μας, ήταν ο ναός της γνώσης και το μόνο μας παράθυρο στον κόσμο, τότε…και του οφείλουμε τη φροντίδα μας, όσο μπορούμε, ως προσκύνημα και ως ελάχιστο φόρο τιμής στα χρόνια της αθωότητάς μας…

Δήμητρα

Ανώνυμος είπε...

Γειά & χαρά απ' το Ντόρτμουντ!

Πέρα απ' την ιστορική/συναισθηματική σημασία του Σχολείου (μια χαρά τα γράφει η Δήμητρα), να βάλω και μια άλλη παράμετρο: Μήπως σε λίγα χρόνια να ξαναχρειαστεί το κτήριο;;;
--------------
Όποιος θέλει μπορεί να κατεβάσει μια μικρή φωτοπαρουσίαση παρέας/καλύβας/βουνού απ' την διεύθυνση:
http://dl.dropbox.com/u/64977599/Kalyva_Mai_2012.exe
Αφού αποθηκεύσετε το αρχείο, το εκτελείτε (διπλό κλικ) για να "τρέξει". Στην επόμενη φωτό πάτε με δεξί βελάκι.

(Σημείωση: Αν και γενικά πρέπει να είμαστε προσεκτικοί με τα .exe αρχεία λόγω ιών, για το παραπάνω μην έχετε καμμιά επιφύλαξη!)

Βασίλης

Ανώνυμος είπε...

Και γω που'χω MacBook, πώς θα το δω το .exe;

Ανώνυμος είπε...

Πατριώτη συμπάθα με, έχεις δίκιο!
"Γκαβάθκα" απ' την μικροσοφτ...
Σύνδεσμος με τις φωτό σε αρχείο ζιπ:
http://dl.dropbox.com/u/64977599/Kalyva_May_2012.zip

Βασ. Λυκοστράτης